The Red Centre: Uluru, Kata Tjuta & Kings Canyon

• FOTO'S van mijn Isaw (GoPro) VOLGEN! Helaas geen USB aansluiting te vinden hier. Voor nu moeten jullie het met een paar foto's van mijn mobiel doen.

Toen ik besloot dat ik naar Australie wilde, waren er drie dingen die in ieder geval op mijn lijstje prijkten: surfen langs de oostkust, met de auto het ruige Tasmanie verkennen en een bezoekje brengen aan de monoliet Uluru, midden in Aboriginal-land. Aangezien ik eerste twee bucket list-punten al heb afgestreept is een trip naar The Red Centre de ideale afsluiting van mijn reis. De eindbaas.

Op 2 februari kwam ik rond etenstijd in Alice Springs, een geisoleerde stad in het middelpunt van Australie. Het eerste wat opvalt is dat de mensen die hier rondlopen een mix zijn van toeristen of backpackers en aboriginals. Zij zien er nog altijd uit als op de plaatjes van vroeger, behalve dan dat ze nu kleding dragen en ook de weg naar de McDonalds gevonden hebben. Verder vooral veel vliegen, wat later niets bleek voor te stellen in vergelijking met de hoeveelheid rondom de rotsformaties. 

Om 05.00 moest ik klaar staan voor mijn YHA-hostel, op de ochtend van de derde februari. Dag 1 stond in het teken van Uluru of Ayers Rock, de Engelse benaming voor de 348 meter hoge en 9 kilometer brede rotsformatie. Een ritje vanuit Alice Springs duurt al gauw een uur of vier (het blijft een gigantisch land). Onderweg ruimde tourguide Dan gelukkig wat tijd in om stops te maken. Een tochtje door uitgestrekte gebieden waar je niemand ziet en waar tot mijn verbazing naast de rode kleuren bijzonder veel groen is voor zo'n droog gebied.

Bij aankomst was het eerst tijd voor een lunch en een half uur later waren we bij Uluru. De rots oogde eerder bruin dan rood, maar later werd hij steeds feller. Door de steeds veranderende invalshoeken van het licht lijkt de rots van kleur te veranderen. Dan vertelt dat hij soms zelfs geel uit kan slaan.

Voordat we de loop om Uluru heen maken gaan we het 'Cultural centre' in; een klein gebouwtje waar aan de muren verhalen van Aboriginals hangen en wordt uitgelegd waarom de rots voor hen een heilige plek is. Er mogen geen foto's gemaakt worden: als je van een Aboriginal een foto maakt, dan krijgt diegene zijn ziel na de dood geen rust, geloven zij. Bovendien staat er boete van 2000 dollar voor. 

Binnen is verder een onwaarschijnlijk interessante documentaire te zien over de eerste ontmoetingen tussen Aboriginals en de mensen van overzee en over hoe deze mensen er in eerste instantie aan voorbij gingen dat deze plek van de Aboriginals is en niet zomaar omgetoverd kon worden in een toeristische plek. In 1958 werd een deel van van het gebied 'National Park'; het begin van de gang van toeristen naar Uluru. 

Vervolgens liepen we twee tochten van drie kwartier aan weerskanten van de rots. Dan liet ons onder meer de muurschilderingen zien. Je bent in principe vrij om te belissen of je Uluru wilt beklimmen, maar niemand in de tour besloot dat te doen. Reden is dat de rots heilig is voor de Aboriginals. Het beklimmen van de rots is voor hen taboe. Er is daarom een groot spanningsveld tussen de Aboriginals en het intensieve toerisme in het park. Hoewel de Aborigines het eigendom van de rots terugkregen in 1979, kunnen zij geen verbod opleggen aan anderen om de rots te beklimmen.

Elk jaar zijn er meer toeristen die het respecteren en daarmee minder die zich aan de klim wagen. De railing die degenen die de rots proberen te beklimmen helpt staat nog. De Australische regering heeft laten weten deze weg te halen wanneer minder dan twintig procent van de bezoekers Uluru beklimt. Momenteel staat dat percentage nog op 22. Door de jaren heen zijn er dertig doden gevallen bij de beklimming. 

Rond half zeven is het tijd om terug te keren naar ons kamp. Dan bereidt ons avondmaal voor terwijl wij bij het look-out punt de zonsondergang bekijken met aan de linkerzijde Uluru en rechts Kata Tjuta, de rotsformatie die we op dag 2 bezoeken. Na de maaltijd kruipen we in onze swags: draagbare units, een soort slaapzak met een matje erin die je dicht kan ritsen. Hierin sliepen we onder de sterrenhemel. 

Kata Tjuta is de volgende rotsformatie in het Red Centre. Het betekent 'Many Heads' in Aboriginal. Het bestaan namelijk uit 36 rotsen en daarom noemden zij het zo. De hoogste daarvan is ruim 500 meter hoog. Hier maakten we een lange wandeling, nadat Dan ons om vijf uur uit bed had getrokken.

Voordat we terug gingen naar onze nieuwe kamp voor nacht 2 verzamelden we brandhout langs de weg, zodat Dan de kip kon bakken boven ons kampvuur. na het eten verroerden we ons opnieuw niet meer en lagen we snel in de swags. Wel met een glaasje prosecco erbij. Dan zou ons de volgende dag om 03.40 wekken. Onmenselijk. Maar we moesten voor negen uur klaar zijn met de loop bij Kings Canyon en hij wilde het kamp netjes achterlaten.

Kings Canyon is een grote kloof in het National Park Watarrka. De 6,5 kilometer lange Kings Canyon Rim Walk zou ongeveer 3,5 uur in beslag nemen. Daar sta je dan om 05.30 's ochtends tegen een 120 meter stijle klif aan te kijken. Onze tocht begon met wat ze hier 'Heart-attack hill' noemen. Het viel uiteindelijk mee en daarna werden we beloond met vlakke stukken. 

Terug bij het kamp tijd voor de afsluitende lunch en een duik in het zwembad en daarna begonnen we aan de lange terugweg naar Alice Springs. We maakten onder meer een stop bij de kamelenfarm, waar je voor 7 dollar vijf minuten op een kameel mocht rond rijden. Ik bedankte vriendelijk en had meer aandacht voor de eenoogige Dingo die aan een lijn lag. De enige tamme Dingo ter wereld. Hij werd als jong met stokken geslagen door Aboriginals en durfde daarom niet meer. Een Australier heeft hem vervolgens toegeeigend en nu gaat hij door het leven als hond.