Whangarei

Dat ik de laatste dagen van mijn tripje door Nieuw-Zeeland niet in Auckland doorbracht was te danken aan de Rugby League in de stad, waardoor de prijzen van de hostels opeens de pan uit rezen. 

Samen met Billie, een Frans meisje (wat hebben die ouders gebruikt voordat ze de geboorte-akte invulden?!), week ik uit naar Whangarei: veel gezelliger dan het kille Auckland. Nadat de rest van de Kiwi-bus was vertrokken sliepen we nog een nachtje in Paihia. De volgende morgen annuleerde ik de kiwi-bus naar Auckland en stapten Billie en ik in de auto bij Florent. Een bezoekje aan de Glowworm-caves stond op het programma en daarna zou Florent ons in Whangarei (uitspraak: Fan-gar-rei) afzetten.

Op meerdere plaatsen op het noordereiland zijn er glowworm-caves. Anderen hadden mij al eerder aangeraden om erheen te gaan, maar de prijs hield mij tegen. Nu gingen we naar de Waipu Caves en zowel entree als het ritje met Florent was gratis.

Nieuw-Zeeland is het enige land ter wereld waar er glowworms zijn. Deze beestjes, de grote van een mug, verlichten de grotten. Helaas net niet genoeg om goede foto's te kunnen maken. Met schoeisel begonnen we aan het glibberige tochtje door de grot, maar al snel bleek dat we deze maar beter uit konden trekken: we moesten tot aan onze schouders het water in. Het water zat vol met een soort waterslangetjes, deze zijn ongevaarlijk maar zien er wel vrij freaky uit.

​

Daarna dropte Florent ons bij het hostel in Whangarei, een familiehostel van Peter en Noelle, een ouder stel. Eigenlijk sliepen we gewoon in een groot huis, bestaande uit drie kamers met zes bedden. Een knus hostel dus. Na eindelijk een goede nachtrust besloten we de volgende dag naar het Clapham's klokkenmuseum en de Whangarei waterfalls te gaan. Thomas, een Duitse jongen, sloot zich bij ons aan. Het klokkenmuseum was leuk om te zien, maar na een uurtje was ik er wel uitgekeken. Liftend probeerden we vervolgens bij de waterval te komen en dit ging vrij goed: binnen vijf minuten hadden we iemand die ons wilde brengen.

Aangekomen bleek dat het exact dezelfde waterval was als waar we een paar dagen eerder met de kiwi-bus een stop hadden gemaakt, op weg naar Paihia. Billie en ik waren er dus al geweest. Gelukkig was er een mooie looproute vanaf de waterval terug naar de stad, dus uiteindelijk waren we toch blij dat we zijn gegaan. Terug in het hostel even een pasta'tje gegeten en een belachelijk slechte film met Bruce Willis gekeken.

De volgende morgen vertrok Billie al liftend terug naar Paihia. Thomas bleef nog een nacht en ik pakte om half 1 de Manabus naar Auckland, om vervolgens aan het begin van de avond op de shuttlebus naar het vliegveld te stappen. Daar ging ik een paar uurtjes op een bankje liggen voordat ik om vier uur in de nacht eindelijk kon inchecken en me op kon maken voor twee vluchten van drieeneenhalf uur, via Sydney naar Alice Springs.