Bay of Islands & Cape Reinga

Ik had verwacht ongeveer de enige te zijn die van deze busstop opgehaald zou worden door de Kiwi-bus, maar toen ik om kwart voor 7 aan kwam lopen zat er al een hele groep. Allemaal mensen die de dagen daarvoor in Auckland aan waren gekomen en waarvan voor de meesten het Nieuw-Zeeland avontuur hier begint. De meerderheid zit een hele maand op de Kiwi-bus. Ik reis alleen met Kiwi mee om naar het verre noorden te kunnen, op naar 'the Bay of Islands'.

In de bus blijkt al hoe divers de groep is. Naast mij zijn er met Naomi, Rik en Hielke drie andere Nederlanders. Verder vooral veel Zweden, een aantal Duitsers en Engelsen en een paar Fransen. We maken onder meer een stop bij de Whangarei falls. Na al het gereis heb ik niet meer echt de behoefte om van elk 'wittewasje' een foto te maken. Gelukkig geldt dat voor veel anderen nog wel. Op een gegeven moment geeft onze bestuurder aan dat Lord of the Rings-fans goed moeten opletten aan de linkerzijde van de bus. "Pak jullie camera's er maar bij, want over een paar honderd meter heb je hem nodig." Een aantal meisjes zitten al aan het raam geplakt als hij vervolgt: "als je nu naar links kijkt zie je een landschap dat in geen enkele scene van de Lord of the Rings-films voorkomt." Vervolgens barst hij in lachen uit en vertelt hij voldaan dat deze grap al acht jaar werkt. Typisch gevalletje: je had er bij moeten zijn.

Na in de bus nog wat administratieve zaken afgehandeld te hebben komen we rond half 1 aan in Paihia. Vervolgens hebben we de middag vrij. Samen met een Zweedse jongen, Hielke en Rik doen we een loopje naar het look out-point, waar je mooi uitzicht hebt op een aantal van de 144 eilanden die samen de Bay of Islands vormen. 

's Avonds staat er een barbecue inclusief een drankje op het programma. Wij besluiten daarvoor alvast even de Bottle Shop te bezoeken. Als ik maar vier dagen met deze mensen optrek is het natuurlijk slim om elkaar alvast met een slok op te leren kennen. De volgende morgen vertrekt de bus om 07:15 voor onze dagtrip naar Cape Reinga, het meest noordwestelijke puntje van Nieuw-Zeeland, waar de Tasman Sea en de Pacific Ocean samenkomen.

Op weg naar Cape Reinga stoppen we bij de Manginangina Kauri Walk, om te kijken naar deze eeuwenoude bomen. Ook hier heeft onze 'driver' een mooi verhaal bij: toen Queen Elizabeth in Nieuw-Zeeland op bezoek kwam leek het de regering wel leuk om haar deze loop te laten doen en te laten verwelkomen door de Maori's. Hiervan werd maar 1 goede foto vastgelegd; een foto van Elizabeth voor het bordje van deze loop. Deze kon uiteindelijk niet gepubliceerd worden omdat de koningin zo voor het bordje stond dat alleen het deel 'Mangina' op de foto te zien was. 

Op weg naar Cape Reinga komen we langs het '90 miles beach', dat niet 90 mijl, maar 90 kilometer lang is. De Maori brachten overleden familieleden naar dit strand om ceremonieel afscheid te nemen. Dat was soms drie volle dagen lopen. In een aflevering van Top Gear in 2013 racet Jeremy Clarkson over de lengte van het strand tegen een snelle jacht op het water. Verder worden de noordelijke duinen aan het strand door toeristen gebruikt om te 'sandboarden'. Drie keer raden wat er voor ons op het programma stond. Van deze duin kunnen snelheden tot 85 kilometer per uur gehaald worden. Kijk in de menubalk onder 'video's' om mij van de duin af te zijn glijden.

Voordat we bij Cape Reinga aankomen, komen we langs Cape Maria van Diemen, door Abel Tasman vernoemt naar de vrouw van zijn compagnon Anthony van Diemen. Dit gebeurde op dezelfde trip als toen hij Tasmanie ontdekte, wat voorheen dan ook Van Diemensland heette.

Na een maaltijd bij de zogenaamd beste Fish & Chips-shop is de kater eindelijk voor honderd procent verdwenen en zetten we de terugweg naar Paihia in, waar we nog twee (ik drie) nachten in het hostel verblijven. De tweede avond blijkt dat de dagtrip goed is geweest voor de groep, die steeds groter wordt. 

Op 29 januari vertrekt het merendeel van de groep. Ik blijf nog een nachtje en Florent en Billie, een Franse jongen en een Frans meisje blijven ook. De volgende dag zou ik op de Kiwi-bus naar Auckland stappen, om daar nog twee nachten te slapen voor ik mijn vlucht naar Alice Springs zou pakken. Wanneer ik mijn hostel in Auckland wil boeken, blijkt echter dat de prijzen van een bed in een dorm room zijn verhoogd naar 90 dollar, vanwege de Rugby League in de stad. Dat is een beetje veel van het goede en daarom wijk ik samen met Billie uit naar Whangarei. Florent geeft ons een lift. Zijn 'driver skills' zijn gelukkig beter dan zijn Engels.