Port Arthur & terug in Melbourne

De laatste dag op Tasmanie bezochten we Port Arthur, een klein plaatsje en voormalig gevangeniscommunity in het Zuidoosten. Je waant je hier in een setting die denkt aan Shutter Island en Prison Break. Criminelen van de Engelse kolonieen werden in de 18de en 19de eeuw hier op grote schaal vast gezet. Zij werden hierheen gebracht met de boot en konden geen kant op om te ontsnappen. Er was een smalle weg die naar de rest van tasmanie leidt, maar dat wisten de gevangenen niet. Bovendien werd hen verteld dat er overal haaien zwommen.

Het waren niet de grootste criminelen die hierheen werden gebracht, dat was te duur. De vergrepen betroffen voornamelijk diefstal.

Port Arthur is ook de plaats van de eennagrootste moordpartij door een gunman ooit, na Anders Breivik in Noorwegen. In 1996 bracht de zwakbegaafde Marty Bryant hier 35 mensen om het leven.De Australische rechter veroordeelde Bryant (terecht) tot een levenslange gevangenisstraf zonder de mogelijkheid van vrijlating. Er is een memorial op het terrein.

De buschauffeur van de tour zette ons na het bezoekje aan Port Arthur af op Hobart Airport, waar we een paar uurtjes moesten wachten voor onze vlucht terug naar Melbourne. Rond half 1 doken we daar in ons bed in Flinders Station hostel en de volgende morgen sliepen we lekker uit. We brachten even door op de Queen Victoria Market en bij Peter Pans en daarna nam ik Gem mee naar het Colonial Tramcar Restaurant, 's werelds eerste tramrestaurant. Daar kregen we drie heerlijke gangen voorgeschoteld en dronken we een glas champagne en wat wijntjes weg. Toen we terug bij de beginhalte kwamen besloten we onze laatste avond samen nog even extra te genieten en gingen we op een terrasje zitten. Een paar uur en een paar wijntjes later gingen we terug naar het hostel. Misschien wel de gezelligste avond van allemaal.

Gemma sprak op de laatste dag af met Aleks, een vriendin ontmoet tijdens het reizen en met haar gingen we lunchen in de hippe wijk Fitzroy, waar we nog niet geweest waren. Daarna hadden we nog een paar uurtjes waarin we (vooral ik) toeleefden naar het afscheid. Ik bracht haar naar het station waar de shuttle bus naar het vliegveld ging. We hadden nog even tijd, maar gem besloot maar direct op de bus te stappen om in ieder geval niet te laat te komen en het laatste half uur niet nog moeilijker te maken.

Nu zit ik even alleen in Melbourne, maar vanavond vlieg ik naar Nieuw Zeeland. Nieuw avontuur, nieuwe prikkels. En die heb ik ook wel even nodig. Over zeven weken terug naar Amsterdam!