Tasmanie Roadtrip

Na een belabberde nacht in bus en vliegtuig stond onze rode Nissan Pulsar klaar op de parkeerplaats. Drie dagen lang touren met de auto. Na een lading eten en koffie waren we een beetje aangesterkt en toen we eenmaal onze muziek hadden opgezet was het ultiem genieten.

Voor de tweede nacht had Gemma alvast een privekamer in een hostel in het noorden van Tasmanie geboekt, de eerste nacht waagden we op de gok. Vanuit Hobart reden we eerst door het binnenland en stopten in de plaatjes Kempton, Oatlands en Ross, voordat Gemma het stuur overnam en we richting oostkust reden. De wegen in Tasmanie zijn goed, maar om de paar meter ligt er aangereden wildlife: wallibi's, wombats en dassen. Wij dachten eerst ook Tasmaanse duivels te zien liggen, maar die kans is klein. Tasmanie heeft in de afgelopen 5 jaar twee derde van haar duivels verloren door tumoren, het verkeer en aan dierentuinen.

In het badplaatsje Bicheno, aan de oostkust, gingen we op zoek naar een kamer voor de nacht. Het begon al donker te worden en het alternatief was slapen in de auto. Dat leek ons wel leuk voor een nachtje, maar niet na de slechte nacht in de bus. Toen we verder reden langs de oostkust brak het opeens weer open, nadat het even geregend had, en uiteindelijk bleef het tot negen uur licht. Tegen die tijd hadden we een rustig hostel in het plaatsje St Helens gevonden en daar hadden we lekker de tijd om even bij te slapen.

De tweede dag gingen we lekker op de bonnefooi. Via Scotdale reden we richting Launceston. Onderweg stopten we voor een tocht richting een waterval en een ' cheese tasting' in Pyengana. Daarna reden we verder naar het noordelijkste puntje, waar je pinguins zou moeten kunnen zien, maar daar was het nog te vroeg voor. Wel een erg mooi plekje. Daarna zouden we naar ons hostel in Devonport rijden, maar we bleken ons in de plaatsnaam vergist te hebben en een hostel in Bridport geboekt te hebben. Daar moesten we onze route helaas op aanpassen, maar het was zo gezellig in de auto dat we daar allebei niet zoveel om maalden.

De laatste dag reden we in een rechte lijn vanuit Bridport naar Hobart en hadden we de Eagle Glide in Geeveston geboekt. Daar wilden we ook de Tahune Forest Walk doen, maar daar was uiteindelijk geen tijd meer voor, omdat we onderweg onze route moesten aanpassen toen we ruim 100 kilometer lang geen benzinestation tegen kwamen en de tank bijna leeg was.

Om 19.00 brachten we auto terug naar het vliegveld. Uiteindelijk is drie dagen misschien net iets te kort om alles te zien met de auto, maar in grote lijnen zijn we in elke hoek geweest. Je onderschat hoe groot Tasmanie is: van noord naar zuid is toch 550 kilometer en het is groter dan bijvoorbeeld Zwitserland.

Met een shuttle busje lieten we ons terug brengen naar de stad en de komende twee nachten zouden we in Spring Vale slapen, een school buiten het centrum die in de zomer zes weken lang wordt gebruikt als hostel voor backpackers. De volgende dag gingen we Hobart verkennen en daar hebben we heerlijk oesters gegeten op het evenement Taste of Tassie. De volgende morgen moesten we weer klaar staan voor drie dagen festival: The Falls, Marion Bay.