Finally.. Fraser Island

Aangekomen in Rainbow Beach checkte ik in bij 'Dingo's hostel' en meette ik met Lotje en Thomas. Na Sydney en Noosa is dit de derde plek waar we elkaar weer zien. In Rainbow hebben we op het strand gelegen en langs de 'regenboog'-duinen gelopen. Rainbow Beach dient net als Hervey Bay als opstappunt om met de ferry naar Fraser Island te gaan. Lotje en Thomas gaan eerst werken en bewaren Fraser voor later. Vrijdagmiddag startte om vier uur de briefing voor mijn trip.

In het introductie- en veiligheidsfilmpje over het rijden met 4WheelDrives wordt vooral gehamerd op het belang van het dragen van een gordel en de verantwoordelijkheden van de chauffeur. Verder dien je vooral aanwijzingen van de guide volgen en voor de rest is het gewoon 'common sense'. Je moet minimaal een jaar je rijbewijs hebben om een jeep te rijden.

De belangrijkste zaken verder: haal dingo's niet aan, check je tent op spinnen en slangen voordat je gaat slapen (drie van de vier dodelijkste spinnen leven hier) en loop nooit alleen. Verder nog twee puntjes van aandacht: alleen Aboriginals mogen een fikkie stoken op het eiland, maar je wordt wel geacht hun regels te respecteren: niet in het vuur spugen en niet fluiten op de camping; het laatste om te voorkomen dat boze geesten je zullen achtervolgen.

Na de briefing was iedereen een beetje zenuwachtig, maar keek ik vooral heel erg uit naar een paar dagen avontuur. Een aantal meisjes waren al behoorlijk angstig geworden door alle verhalen. Ik stond op het punt om te douchen en mezelf klaar te maken voor de Halloween-Party toen een andere groep net terug kwam in Rainbow Beach van hun Fraser-tripje. Ze waren allemaal stilletjes en de gezichten waren bedrukt. Ze hoorden rond drie uur terug te zijn, maar het was inmiddels al half acht. Een paar jongens stopten voor mijn kamer en begonnen tegen iemand uit mijn kamer te praten: heb je het al gehoord? Nee? Het is helemaal fout gegaan. Een jeep is omgeslagen en een Engels meisje is dood. De rest is naar het ziekenhuis. We hebben een fantastische tijd gehad en dan eindigt het zo.."

Dat was wel even een schok voor iedereen rondom het hostel. Het bleek om een 22-jarig Engels meisje te gaan. Het verhaal was dat ze met een Go-Pro uit het raam hing, geen gordel droeg en dat degene die reed een andere jeep probeerden in te halen en dat ze toen omsloegen. Bizar als je beseft hoe vaak in de briefing gehamerd wordt op deze dingen. De Halloween-Party bij Dingo's ging die avond gewoon door. De mensen van de trip die net terug waren besloten vooral buiten met elkaar te zitten en na te praten. Wij waren in ieder geval gewaarschuwd. Lees hier over het ongeluk.

Op zaterdag vertrokken we vroeg naar Fraser. Er worden twee grote groepen gemaakt van 32 man en in elke jeep nemen acht mensen plaats. Met dat groepje van acht deel je ook je eten en drinken (waaronder alcohol) voor de komende dagen, dus ben je op elkaar aangewezen. Onze auto bestond uit Tim en Laura, een Nederlands stelletje, drie Zweedse meisjes en een Australier en een Engelsman die samen reisden. Op het eerste gezicht allemaal verantwoordelijke mensen die ook wel beetje geschrokken waren van het nieuws. Met James, Tim, Laura en mijzelf hadden we in ieder geval vier bestuurders. Een van de Zweedse meisjes twijfelde nog.

Wat is het vet om in zo'n jeep te touren. Ik was eerst een beetje op mijn hoede, maar had hem snel onder controle. Muziek aan en over het zand touren: echt roadtrip gevoel. Elke auto heeft Walkie talkies om contact te houden met de leiders-auto, die zo ook aanwijzingen kan geven over welke versnelling waar te gebruiken en wanneer Low- of High range te rijden.

Zaterdag kwamen we aan, reden we eerst rond en stopten daarna voor een picknick. Vervolgens reden we naar Lake McKenzie. Een ontzettend mooi plekje. Het zand is wit, zit vol mineralen en schijnt een anti-verouderings effect te hebben. Iedereen waste zijn haar met het zand en het resultaat is dons-zacht haar. Het meer ligt ruim honderd meter boven de zeespiegel en bestaat volledig uit regenwater. Het water is lichtblauw en heel puur. Het regent 270 dagen per jaar op Fraser Island, dus het meer was goed gevuld.

Na het avondeten begon er een feestje op het strand. Een van de jeeps werd daarheen gereden en toen het volume was opgeschroeft begon het strandfeestje. Voor twaalven werd het alweer afgekapt omdat twee gasten waren gaan zwemmen, terwijl dat streng verboden is. De stroming is heel sterk en de zee zit hier vol met haaien en kwallen.

Op de tweede dag hadden we een vol programma: we stonden vroeg op en gingen onder meer naar Eli Creek, de Champagne pools en het Shipwreck. De champagne pools is de enige plek op het eiland waar je je veilig in zee kan wagen. Het eiland gaat van zand en duinen naar een tropisch regenwoud en de jungle. Het zuidelijkere deel waar we op de eerste dag voornamelijk reden bestond vooral uit zand, nu gingen we ook het regenwoud in. Het Zweedse meisje dat twijfelde om te rijden zat aan het stuur. Ze begon al een beetje wijfelend en even later stonden we schuin op een klein duintje en vast in het zand. Muzza, onze guide, sleepte ons er uit en ze mocht vervolgens niet meer rijden. Gelukkig hadden we nog vier bestuurders over.

Bij Eli Creek maakten we een wildwater zwemtocht, met de stroom mee. Twee kilometer verderop vind je het Maheno-shipwreck, een passagiersschip dat in 1935 tragisch ten onder is gegaan door een cycloon. Om een uurtje of zes reden we weer terug naar het kamp. Daar zouden we de tweede avond blijven. De opdracht: vooral heel dronken worden. Na het avondeten kwam het bier en de goon op tafel en twee uurtjes later stond iedereen lam op de tafels te springen.

Toen de muziek even rustiger was floot een jongen op zijn vingers en onze guide pakte hem nog net niet bij zijn strot. Muzza was daar heel strikt in. Hij is er van overtuigd dat er consequenties zijn als je fluit op het eiland. Mazza haalde het ongeluk met het meisje aan en zei dat hij haar de avond voor het ongeluk heeft gewaarschuwd toen ze floot. Beetje wrang en ongepast om dat aan te halen, vonden wij. Ik ben normaal gesproken vrij nuchter, maar heb een aantal keer zachtjes liedjes gefloten en na een fractie van een seconde probeer je snel stil te zijn en gaat er toch iets knagen van binnen. Freaked out was ik na de eerste avond niet meer, maar als je s' avond aangeschoten over het terrein loopt met je zaklamp ben je toch wel een beetje op je hoede voor slangen en spinnen.

De laatste dag stonden we om zeven uur op, na vijf uurtjes op de grond geslapen te hebben (luchtbedden hadden we niet). We reden richting Lake Wobby. Daar kan je met de auto alleen niet komen; er stond ons katerige lichaam een wandeling van drie kwartier door het regenwoud te wachten. Het was het gelukkig wel waard. Het water van Lake Wobby was opmerkelijk warm. Bij het super groene meer gaat een steile gele duin (sandblow) over in een meer, omringd door een woud vol eucalyptusbomen. Het duin kruipt elk jaar ongeveer 3 meter in de richting van het meer. Na de lunch vertrokken we richting de ferry. Daar wachtend doken er vinnen op; drie meter van de kust zwommen twee haaien.

Terug in Rainbow Beach checkten de meesten weer in bij Dingo's. 'S avonds kroop ik om tien uur mijn bed in. Na twee nachten op de grond voelt een bed in een hostel aan als een kingsize tweepersoonsbed in een luxe hotel. Deze goede nacht slaap had ik even nodig, want vanavond slaap ik in de nachtbus naar Airlee Beach, waar ik morgenochtend om half tien aan kom. Zaterdag wacht een zeiltripje naar de Whitsunday-eilanden.